Gepubliceerd als eerste deel van een drieluik in het kader van Internationale Vrouwendag op 8 maart 2023. Waarbij het in elk deel gaat om het recht van vrouwen om volledig vrouw én volledig zichzelf te kunnen zijn.
Terwijl ik deze zondagochtend in pyjama doorbreng en afwisselend schrijf aan een gedicht en dan weer wat rond dans met de gordijnen dicht, zie ik een mail binnenkomen. Het is een mail uit naam van Malala via Avaaz.org met de oproep om te gaan staan voor alle vrouwen in Afghanistan die sinds een maand geen onderwijs meer mogen volgen.
Mijn zwierende pyjama als ik dans, wil mij dit het liefst doen vergeten. Gewoon niet aan denken. Dans ’t leven! Maar op z’n best is dit soort ontkenning vrij naïef. Er valt niets weg te dansen en te zwieren, als het gaat om universele basisbehoeften van de mens.
En de Piramide van Maslow* is er al jaren glashelder over: Zelfactualisatie hoort bij de mens en dus bij de vrouw. Het verlangen om vanuit je volledig potentieel te willen leven, is een behoefte én nog meer dan dat, een recht.
Zelf ben ik van zowel Nederlandse als Marokkaanse afkomst. Ik schijn zelf ook familieleden te hebben die verstoken zijn van onderwijs. Gewoon omdat dat zo gaat. Zo hoort. Zo is. En altijd al zo is geweest. Je lot als jonge vrouw al bepaald.
Terwijl ik dit schrijf, krijg ik de neiging Spotify weer aan te zetten. M’n pyjama te laten zwieren. ’t Leven te dansen. Mijn kop diep in het Sahara-zand te steken. Maar het helpt niet. Van binnen brand ik.
Geschreven door Drisia d’Anjou. Herziene versie. Het origineel van deze tekst verscheen in oktober 2021.
*motivatietheorie van Abraham Maslow