‘Fired up’ werd ik wakker vandaag met zoveel ideeën in mijn gedachte. Ik besluit nú dat het tijd is. Tijd om meer te publiceren ‘what’s on my writer’s mind’. Voorlopig een serie blogs, uit de losse pols, waarin ik je meeneem in wat mij bezighoudt. Waarover ik wil schrijven en niet doe. Of wél doe en weer eens besluit er niets mee te doen.
Een serie blogs waarin ik je meeneem wat in mijn schrijversleven ertoe doet. Metacommunicatie hier en daar. Schrijven over schrijven. Of over de vele pogingen daartoe. De zoektocht. En alles wat me tegenhoudt. Nogal veel.
Vanmorgen voelde ik eindelijk wat ik allang wist. In gedachte sprak ik mezelf toe: ‘Jij mag meer van jezelf laten zien. Meer jezelf uitspreken. Want ondertussen valt er meer te zeggen dan je inslikt.’ Geldt dit ook voor jou misschien? Jij gloedmooie parel die dit leest.
Wat houdt me bezig? Mijn gedachtes lijken ontembaar. Ik geef eraan toe. Het is tijd nóg meer mijn stem te vinden. Mijn ‘tone of voice’, zoals schrijvers dat noemen. Hoewel dat lastig wordt aangezien ik in zoveel verschillende stijlen schrijf. Misschien is het meer de kunst juist dát te accepteren.
Kijk, weet je wat het is? Ik ben, zéker voor een schrijfster, teveel bezig mezelf in te dammen. De mond te snoeren. Vrijheid van meningsuiting eigenhandig om te leggen. Netjes binnen de lijnen te kleuren. Vooral niet uit te schieten. Stel dat je je eigen ego schaadt of iemand raakt op een manier dat niet je bedoeling is geweest. Mensen. Wat zijn ze toch ingewikkeld. Ik pleit voor een wereld vol puppy’s. Eén groot knuffelfeest.