Vanavond moet het even. Er moet iets worden geschreven. Wat precies wordt geschreven, is ’t minst van belang.
Het is die drang die elke schrijver zal herkennen. Er moeten woorden op papier. Zelfs zonder woorden kan worden geschreven. Door te luisteren naar signalen die je krijgt. Signalen die je vertellen te willen schrijven.
Die nerveuze kriebel. Een lichte druk op de keel. Dat onbeduidend enthousiasme voor het verhaal, zonder te weten wat het verhaal eigenlijk is.
Je ziet jezelf in het duister tastend. Op zoek naar woorden die er niet zijn. Verblind door alles wat overbodig is en toch wordt gezegd. Zoiets? Ja. Dat is het. Dat is het eerlijke gevoel dat vrijwel elke schrijver kent.
Geschreven door Drisia d’Anjou