Af en toe is het best wijs jezelf af te vragen hoe je als negentig jarige door het leven wilt gaan. Als ik naar het concert van Buena Vista Social Club luister op Youtube, 13 jaar geleden in de Carnegie Hall, dan weet ik het ineens. Zó wil ik oud worden. Op het podium. Met een paar onwillekeurige lachrimpels waar ik tegen teruglach.

Ik wil ook van die veelbetekenende blikken uitwisselen met like- minded people. Genietende creatieve geesten waar de kunst nog een puntje aan kan zuigen. Die open staan voor de schoonheid van de wereld en het leven.

Ik wil op dat podium staan achter de microfoon. Een stukje uit mijn boek voordragen. Daarvan zelf genieten. Ook als niemand in het publiek blijkt te zitten. Daar maak ik terloops een grapje over. Ik heb tenslotte altijd al op de eerst rij willen zitten. Nu heb ik volop keus.

Ja, ik zie mezelf staan. Een beetje met mijn heupen wiegend op het ritme van zorgvuldig aaneengeregen woorden. De zaal stil laten vallen zodra ik spreek. Omdat mijn stem niet heeft ingeboet. Het bevat nog altijd frivole jeugdigheid.

Mijn woorden zijn doorleefd. Hoe kan dat ook anders! De diepgang ontgaat alleen de mens geboren in deze eeuw. Ik glimlach, want ik weet dat de diepere boodschap ze pas bereikt als ze op een dag zélf genoeg bladzijdes hebben omgeslagen en het is dan alsof ik over hun schouder met hun leven meekijk.