De afgelopen 24 uur heb ik zoveel verdriet aanschouwd. Het één na het ander incident volgde elkaar op. Ik stond ernaast. Als observator. Slikkend. De stilte bewakend. Of zo. Ik weet het niet zo goed.
In alle situaties werd verdriet ervaren als een moment van ongemak en als een moment van schaamte. Kennen we dat gevoel niet allemaal?
Tranen zijn er om te onderdrukken, weg te slikken, weg te pinken, om achter de ogen te prikken, om te landen op je schoot in grote druppels en over je wangen te stromen. Ze zijn er om ze te huilen. Soms onzichtbaar en in stilte. En je mascara te doen uitlopen. Om het zout ervan te proeven.
Verdriet willen we op sommige momenten zó graag wegdenken, niet hoeven dragen en het liefst elimineren. Maar verdriet is er om te ontladen, te verwerken, te ervaren, te erkennen en zélfs om je troost te bieden. Verdriet doet eer aan het leven.