Minuscule momenten zijn straks je herinneringen…
Soms herinner je het weer. Die stille ruimte daar op de veertiende verdieping. Waar pepermuntjes werden weggesnoept. Door de juiste persoon.
Het zijn die minuscule momenten in het dagelijks leven die je later doen smelten. Je nog altijd week maken in de knieën. Het zijn die herinneringen die zo nietszeggend lijken in het moment misschien. Maar achteraf het moment vastlegden zodat je er nu, jaren later, over kunt schrijven.
Het zijn de allerkleinste gebeurtenissen die het leven kleur geven. Smaak. Franjes. Die dat ene moment van betekenis maakt. Als je die minutieuze momenten weer kunt herinneren, transformeert dat ene moment van ‘iets dat is gebeurd’ naar ‘iets dat je hebt meegemaakt’.
Het tovert dezelfde glimlach op je gezicht. Alsof hun vleugels nooit opgaven. Flinterdun. En laat je evengoed verlangen naar iets wat niet is gebeurd. Al zou je dat wel willen. Zelfs nu.
Maar omdat alles mogelijk is, wil dat nog niet zeggen dat je altijd aan dat ‘alles wat mogelijk is’ zal beginnen. Sommige ideeën. Sommige wensen. Sommige diepe verlangens ebben weg. Andere blijven zich aandienen. Zodat je je van tijd tot tijd weer kunt herinneren dat het nog niet voorbij is.
Alsof dat ene fragiele moment van toen, lang geleden, je nog van dienst kan zijn. Misschien nu om een andere reden, maar met dezelfde intentie. Met een zuivere oprechtheid ‘van heb ik jou daar’. Het zijn juist díe ogenschijnlijk irrelevante momenten die je nog eens mee zou willen maken. Opnieuw. Ongekunsteld. Net als toen.
Deze tekst, uit 2022, is eerder gepubliceerd op andere platformen. Geïnspireerd door schrijfster Brianna Wiest. Zij kan je als geen ander in een melancholische stemming brengen.