Wat je eigenlijk echt tot een kunst zou moeten verheffen, is je niets aantrekken van wat andere mensen van je vinden, over je denken en zeggen. Het zegt namelijk altijd meer over de ander zelf, dan over jou. Altijd? Altijd.
Maar al te vaak vallen we ten prooi aan de afleiding die een ander zoekt. Een welkome afleiding om broodnodig zelfonderzoek te voorkomen. Om zichzelf niet aan te hoeven kijken. Nee. We kijken liever niet naar onszelf. We kijken liever naar jou.
Het zou een kunst moeten zijn, maar we trekken het ons vaak wél aan. Want we zijn mens. En mensen horen graag ergens bij. Dat zit in onze natuur. Zodat we denken veilig te zijn. We zoeken daarom voortdurend naar erkenning. Naar acceptatie. Naar bevestiging. Naar de grenzen. En de rode draad. Die vaak allang zoek is geraakt.
Ons mens- zijn wordt al gauw bedreigd door oordeel, mening en verkettering. Er is bar weinig veranderd. De brandstapel bestaat nog steeds. Een beetje gemoderniseerd. Daardoor herken je hem niet meteen. Maar het is er nog net zo heet.