Het is eigenlijk zo onnozel om jezelf te dimmen. Om steeds weer een reden te bedenken die goed genoeg lijkt om voor lelijke waarheid aan te nemen. Het lijkt soms makkelijker toe te geven aan de beweegredenen die iedere wens tot orde roept. Het vergt een dosis alertheid om daaraan niet toe te geven.
Om jezelf niet de mond te snoeren. Ineen te krimpen. Elke vonk in je uit te doven. Al slaand met een handdoek die je dan maar in de ring gooit.
Het lijkt soms makkelijker jezelf in te houden. Wat je hoopte, wilde, plan was. Die je dan maar eigenwijs van tafel veegt. Jezelf het podium niet geeft en je ruimte niet inneemt. Of naar de spotlight te staren achter de coulissen.
En je dromen, ‘hup!’, overboord gooien. Om je stinkende best te doen je diepste wensen op te geven. Het vergt moed om bij iedere tegenslag, elke onverwachte omweg en ondoordachte afslag, jezelf resoluut tegen te spreken.
Herziene versie. Deze tekst is eerder gepubliceerd op een ander platform. Origineel geschreven op 10-12-2022.